een klein pijntje in mijn hart

Een kleine pijn in mijn hart
Leah Klas
26 september 2017

voor de Internationale blog voor ondersteuning na de bevalling

Het begon als een klein pijntje in mijn hart, althans, zo herinner ik het me. Het was net nadat Simone was geboren. Dat kleine zachte bolletje donker haar en de gladste huid die ik ooit met mijn gezicht had gevoeld. Ik wist niet eens dat je zachtheid kon meten met je eigen gezicht. Ik herinner me dat ik in bed lag op katoenen lakens, warm gemaakt door ons lichaam. Een handdoek onder mijn middelste gedeelte die niet zo zacht was, maar die er was voor het geval dat een van mijn genezende delen nog steeds vocht zou lekken. De kamer was donker en stil.

Simone was 3 dagen oud. Stilte, duisternis, troost en verwarring. Toen ik naar de bovenkant van een zwarte haardos keek, vroeg ik me af of ze nog ademde. Opeens werd ik overvallen door een golf van angst. Elke gedachte in mijn hoofd begon met "Wat als..." en mijn moment van rust veranderde in zoiets als dit:

Wat als ze niet ademt?
            Ik pakte mijn mobiele telefoon om een ​​video van haar te maken. Op die manier kon ik ernaar kijken en zien, aangezien ik mezelf niet vertrouwde, met haar hoofd in de kromming van mijn arm en mijn hand langs haar kleine fragiele lijfje, hoe zou ik dat kunnen?

Wat als er iets mis is gegaan tijdens mijn natuurlijke bevalling?
            Ik voelde pijn die zich als warm water uit mijn navel verspreidde en zich naar beneden en naar mijn dijen uitbreidde.

Wat als ik een vreselijke moeder was, niet in staat om iets te doen, alles wat mijn gezin nodig had?

Wat als mijn oudste dochter, nu bijna drie, niet gelukkig was?

Iets in mij doet nog pijn. Meer als een pijn. De kamer begon zich te vullen met licht van de randen van de papieren accordeonjaloezieën. Zou er een aardbeving zijn? Heeft iemand koffie gezet? Ik rook mijn favoriete herinnering aan het tijdstip van de dag die vanuit de keuken buiten de deur binnenkwam. De baby piepte. Ik rolde voorzichtig opzij en legde de telefoon die ik nog steeds vasthield onder mijn kussen. Ik hoorde de zilveren deurklink draaien en kleine voetjes stapten ongelijkmatig naar binnen.

"Hallo schatje," zei ik tegen mijn tweejarige, met tranen in mijn ogen.

Ze kwam voor een neusje en een kus op haar wangen. Als dit het paradijs was, deze geboorte en creatie van prachtige wezens. Als dit de vrucht moest zijn van mijn oerdrift en de pauze van mijn wereldwijde carrière. Als dit een enkel moment in de tijd zou zijn na een glorieuze pastrami-sandwich-geïnduceerde waterbevalling, net de heuvel af van het ziekenhuis, waarom voelde mijn bed dan zo diep aan? Waarom waren mijn bewegingen zo zwaar? Wat als er iets anders met me aan de hand was? Zo erg fout?

Ik herinnerde me het advies van mijn therapeut. Een ademhalingsoefening die ik zelfs rond mijn tweejarige zou kunnen doen. Ze zou denken dat het een spel was.

Ik begon hardop te tellen terwijl ik diep ademhaalde.

Een. IN UIT. Het komt allemaal goed.
Twee, IN, UIT. Ze glimlachte naar me en de kleine bewoog haar hoofd heen en weer.
Drie, IN, UIT. Ik keek naar die zussen, verlangend naar tedere blikken tussen het nieuwe paar.
Vier, IN, UIT. De deur ging weer open en ik hoorde de voetstappen van mijn man.
Vijf, IN, UIT. Hij kwam binnen met een grote glimlach en een grote goedemorgen en in zijn handen een grote kop koffie.
Zes, IN, UIT. Ik was klaar om rechtop te gaan zitten en diep te blijven ademen.
Zeven, IN, UIT. Ik legde langzaam mijn handen onder de donkere haardos en het zachtste verwarmingselement van een lichaam en tilde de baby op mijn schoot. Ze zou binnenkort klaar zijn om borstvoeding te geven.

Een straaltje melk vormde een cirkel op mijn T-shirt. Mijn man zette de koffie naast het bed op het nachtkastje terwijl mijn oudste zijn been vastpakte in een dikke knuffel.

'Goedemorgen,' glimlachte hij.

"Ja", antwoordde ik.

Met elke kalmerende ademhaling wist ik dat er een kans was om te genezen en een goede morgen te hebben.

Leah Klass is de moeder van twee meisjes en heeft meerdere uitwisselingsstudenten ontvangen. Leah komt oorspronkelijk uit de omgeving van Washington, DC en heeft in Zuid-Amerika, Duitsland, Australië en Spanje gewoond dankzij haar avontuurlijke streven naar leren en ook als echtgenote van het leger. Haar professionele achtergrond ligt in internationale zaken en public relations. Ze is een dichter, een gemeenschapsorganisator, een vriendelijke buurvrouw en gelooft in het verbinden van mensen en middelen.