Het levende verdriet van het ouderschap

Internationale blog voor ondersteuning na de bevalling
21 december 2015

Het levende verdriet van het ouderschap
door Katayune Kaeni, Psy.D.

Het is er altijd, soms net onder de oppervlakte. Soms in je gezicht. Het duwen en trekken van overweldigende opgetogenheid en verdriet op elk moment dat je kind groeit.

Het lijkt ons allemaal te raken; sommigen meer dan anderen. Dat moment waarop je je kind een nieuw woord, concept of vaardigheid ziet leren... het geeft zoveel goede gevoelens, zoveel geluk, zoveel hoop. Dat moment waarop je kind een woord verkeerd uitspreekt, zoals "vingers" of "strawbees" zo lief; dan probeert iemand haar te corrigeren. "Nee, het zijn aardbeien" en je hoopt dat ze nooit de juiste manier leert om het te zeggen... want dat betekent dat ze opgroeit. Je mist dit stadium al en het is nog niet eens voorbij.

Voor sommige moeders is dit verdriet invaliderend. Het is ondraaglijk. Ze voelen zich tegelijkertijd angstig en verdrietig. Ze maken zich zorgen dat hun baby te snel groeit of dat ze hem in dit stadium zullen missen. Maar dan voelen ze zich schuldig omdat ze het gevoel hebben dat ze dit moment missen. Ze zijn bang dat ze terug zullen kijken op deze tijd en vinden het jammer dat ze er niet bij konden zijn. Dan ... meer schuldgevoel.

Het verhaal van elke moeder is anders. Sommige moeders kunnen dit verdriet voelen als ze geen kinderen meer krijgen of kunnen krijgen. Anderen hebben misschien in het verleden een zwangerschap of een kind verloren, dus voelen ze de behoefte om vast te houden aan elk moment met dit kind. Soms is het voor de moeder helemaal niet duidelijk waarom ze zich zo voelt. Soms houdt dit verdriet verband met een diagnose van depressie, angst, PTSS of andere complicaties van de geestelijke gezondheid van de moeder.

Dit voortdurende, levende verdriet van het ouderschap is op een spectrum. Het kan gewoon een vleugje verdriet zijn dat zo nu en dan naar boven komt. Het kan slopend zijn en het moeilijk maken om de hele dag door te functioneren. Het ziet er voor iedereen anders uit. Wat er ook aan de hand is, het is belangrijk om te weten dat JIJ NIET ALLEEN BENT. Het is in orde.

Hier zijn enkele dingen om het verdriet te beheersen:

• Erken het verdriet wanneer je kunt. Het ontkennen van onze gevoelens kan ze versterken.
• Accepteer dat je de gevoelens hebt. Ze zijn hier. Ze zullen er niet voor altijd zijn, maar ze zijn er nu.
• Handel met compassie. Trakteer jezelf op de liefde die je zou geven aan een vriend die hetzelfde voelde.
• Wees aandachtig aanwezig. Haal langzaam en diep adem en begeleid jezelf liefdevol om dit moment te waarderen. "Ik ben hier. Ik kies ervoor om aanwezig te zijn”.
• Zoek hulp. Als je je overweldigd voelt door je verdriet en verdriet, kun je hulp krijgen om te navigeren. Soms is praten met een begripvolle vriend nuttig. Of misschien heeft u professionele ondersteuning nodig, vooral als het verdriet overweldigend is en/of verband houdt met depressie, angst of een andere diagnose van de geestelijke gezondheid.

Dit is het punt... hoe meer we kunnen begrijpen dat we niet alleen zijn op deze reis EN dat onze gevoelens en ervaringen OK zijn, hoe gemakkelijker het is om van onze wonden te genezen. Op genezing!

KaTayune Kaeni, Psy.D., is een psycholoog die gespecialiseerd is in de geestelijke gezondheid van moeders in Claremont, CA. Ze voelde zich aangetrokken tot deze specialiteit nadat ze bij haar eerste kind een postpartumdepressie en angst had doorgemaakt. Dr. Kaeni's missie is om vrouwen en gezinnen die te maken hebben met geestelijke gezondheidsproblemen bij moeders te ondersteunen, behandeling aan te bieden, zorgverleners op te leiden en te pleiten. Ze doet vrijwilligerswerk voor Postpartum Support International als gebiedscoördinator voor San Bernardino County. Ze geniet enorm van het verpletteren van stigma's.

postpartum.net
1-800-944-4773 voor ondersteuning