afstemming

Internationale blog voor ondersteuning na de bevalling
28 december 2015
van Robin Hooper

Afgelopen weekend heb ik genoten van een zeldzame gebeurtenis. Mijn zoon Joey, die bijna 4 is, en ik waren alleen thuis. Met broers en zussen en een vader was het ongeveer 9 maanden geleden dat dit was gebeurd. Joey was knock-out van een lange dag en vroege ochtend (3:45 uur, zucht). Hij jankte zielig het huis binnen en ik pakte hem op en legde hem op mijn schoot. Ik legde zijn hoofd op mijn borst en hield hem dicht tegen me aan. Hij viel vrijwel direct in slaap.

Joey op mijn schoot hebben, helemaal geknuffeld, bracht me terug naar toen Joey klein was. Het lichaam onthoudt. Toen Joey klein was, I altijd hield hem vast. Als er een woord sterker was dan altijd, zou ik het gebruiken. Als ik wakker en thuis was, lag hij vrijwel de eerste 6 maanden van zijn leven in mijn armen. Mijn moeder stelde ooit voor dat ik Joey in zijn wieg legde nadat hij in mijn armen in slaap was gevallen. Deze aanbeveling lijkt de meeste mensen redelijk. Ik keek haar aan alsof ze 2 hoofden had of had aangeboden om Joey mee te nemen voor een tatoeage, en botweg weigerde.

Begrijp me niet verkeerd, je baby vasthouden is geweldig. Het is goed voor jullie beiden. Ik hou heel erg van baby's vasthouden. Ze zijn warm en knuffelig en ruiken lekker. Het probleem was mijn motivatie voor het vasthouden van Joey.

Voor mij was het vasthouden van Joey dwangmatig gedrag om de obsessieve angst die ik had dat Joey en ik ons ​​niet zouden hechten, te verlichten. Door mijn opleiding tot therapeut, het werken met geadopteerde kinderen en hun gezinnen, weet ik veel over gehechtheid. Mijn kennis "plantte" deze angst die begon voordat Joey zelfs maar geboren was. Ik vond mijn enige troost door hem non-stop vast te houden tijdens mijn wakkere uren. Ik zou Joey vasthouden alsof ons leven ervan afhangt. Mijn armen zouden pijn doen, mijn benen zouden verkrampen, mijn blaas zou vol zijn en ik zou. Niet. Beweging. Ik stond ook niet toe dat iemand (inclusief mijn man) hem langer dan een zeer korte tijd vasthield.

Dus terug naar dat recente weekend met Joey op schoot. Terwijl we bij elkaar zaten, merkte ik dat onze ademhalingspatronen precies hetzelfde waren. Ik lette goed op ons "in en uit" en vroeg me af of ik deze symmetrie vervaardigde, maar het was legitiem. Een definitie van afstemming die ik vond en leuk vond, was "een gevoel 'één' te zijn met een ander wezen." Terwijl Joey en ik samen zaten en in volledige harmonie ademden, voelde ik me inderdaad "één" met mijn lieve eerstgeborene.

Enkele dagen na dit evenement reed ik van mijn werk naar huis en dacht opnieuw na over hoe bijzonder die ervaring was. Ik kon zien dat ik een hoek omsloeg. Plotseling kwam er een gedachte in me op die zo sterk was dat ik in tranen uitbarstte. Ik moest stoppen, want ik was helemaal blubberig en wazig in mijn ogen. De gedachte was dat Joey en ik echt gehecht zijn. We zijn op elkaar ingespeeld. De intensiteit van mijn reactie getuigt van de intensiteit van mijn angst dat dit niet zou gebeuren. We hebben het overleefd, we hebben het overleefd en we houden heel veel van elkaar.

Met welke duisternis je momenteel ook wordt geconfronteerd, ik beloof je dat er een einde aan komt en dat ook jij zult overleven. Blijf de goede strijd vechten. Het is een waardige strijd.

ik ben een echtgenote, een mama en een gediplomeerd klinisch maatschappelijk werker (LCSW). Met Joey, die nu 4 is, sloegen mijn symptomen me binnen enkele dagen na zijn geboorte in het gezicht. Met de meisjes (Emily en Holly - identieke tweeling die 1 is), had ik symptomen die twee baby's waardig waren gedurende mijn hele perinatale periode, die wordt beschouwd als conceptie gedurende het eerste levensjaar.

In deze tijd van mijn leven besteed ik 87% van mijn vrije tijd aan de zorg voor de kleine mensen die bij ons wonen. We gaan naar het werk om te ontspannen. Op een dag, als ik niet zo veelgevraagd ben, zal ik weer zinvolle gesprekken met mijn man hebben, regelmatig make-up dragen, winkelen, iets langer lezen dan een Facebook-bericht en uit eten gaan.

postpartum.net
800-944-4773 voor ondersteuning