Een brief aan de OCD Momma

Een brief aan de OCD Momma
Door Chelsea Elker

voor de PSI-blog
8 februari 2018

Aan de moeder die in stilte aan OCS lijdt: ik zie je.
Aan de moeder die al haar 'ik'-tijd doorbrengt met huilen in haar kussen: ik snap het.
Tegen de moeder wiens ogen door de kamer schieten en zich afvragen wie zich zorgen maakt over haar geestelijke gezondheid: ik voel je pijn.
Aan de moeder die bang is haar kind vast te houden: je bent in orde.
Aan de moeder die bang is om geen band met haar kind te krijgen: het zal komen.
Aan de mama die honger heeft, maar niet kan eten: ik ben er geweest.
Aan de moeder wiens grootste angsten vastzitten in haar hersenen: ik weet het; het is een hel.
Aan de moeder die zich gevangen voelt in haar eigen geest: je zult ontsnappen.
Aan de moeder die rouwt om haar vroegere zelf: je zult worden hersteld.

Op dit moment voel je je misschien hulpeloos, alleen en onbegrepen.

Het kan zijn dat u in de spiegel kijkt en de vrouw in de weerspiegeling niet herkent. Je bent altijd sterk, zelfvoorzienend en moedig geweest, maar nu merk je dat je geruststelling nodig hebt voor elke beweging die je maakt. De angst is reëel. De emoties zijn echt. De uitweg lijkt onmogelijk.

Je bent geobsedeerd door het hebben van 'de gedachten'.
Je bent geobsedeerd door het niet hebben van 'de gedachten'.
Je huilt als de gedachten je van streek maken.
Je huilt meer als ze dat niet doen.
Je vraagt ​​je af waar deze gedachten vandaan komen en je bent bang wat ze kunnen betekenen.
Je verlangt naar een heldere geest, iets wat je nooit eerder als een geschenk beschouwde.

Je bent een robot geworden. Je handelt niet zoals je je voelt, je handelt zoals je denkt dat je zou moeten doen. Je glimlach is leeg. Je ogen zwaar. Je gezicht is stil, maar je geest racet. Je lichaam is aan het verdorren. Je eens zo sterke geest smeekt om onderdak. Schuilplaats voor de gedachten en angst. Schuilplaats voor de chaos. Schuilplaats voor jezelf.

Je bent aan het rennen. Eindeloos rennen. Je geest is aan het rennen. Je lichaam is aan het rennen. Op één plek blijven is de vijand. Een leeg schema nodigt uit tot gedachten. Alleen zijn is niet jouw 'veilige plek'. Je hebt geen toevluchtsoord.

Waarom ben je zo? Hoe ben je hier gekomen? Wat heb je verkeerd gedaan?

Je bent zo omdat je hard liefhebt. Je bent hier gekomen omdat je onbaatzuchtig en beschermend bent. Je hebt NIETS verkeerd gedaan.

Vanuit de diepten van wanhoop is er hoop. OCS voelt als een Everest waarvoor je nooit bent opgeleid om deze te beklimmen. Je zult hiertegen vechten totdat je niet meer het gevoel hebt dat je verder kunt en dan zul je nog meer vechten. Je zult innerlijke kracht vinden waarvan je niet wist dat je die had en delen van jezelf ontdekken waarvan je niet wist dat ze bestonden.

OCS kan aanvoelen als een identiteitscrisis. Je geest heeft zich tegen je gekeerd en je voelt je volledig verraden. Ik ben hier om te zeggen: het is oké.

Het is oké om te huilen, hard en lang.
Het is oké om te rouwen om verloren tijd.
Het is oké om je verslagen te voelen, hoewel je zweert dat je niet opgeeft.
Het is oké om te doen alsof je 'oké' bent, lang voordat je het voelt.
Ik ben hier om je te vertellen dat alles goed komt. Misschien niet nu, maar uiteindelijk wel.

Uiteindelijk zullen de angsten vervagen. De obsessies zullen hun greep op je verliezen. Je geest komt tot rust en je komt tot rust in de sereniteit van de stilte. Aan de andere kant zul je sterker zijn. Je zult gevoelig en begripvol zijn. Empathie zal je grootste kracht zijn.

Aan de andere kant is er vreugde en is er gemoedsrust. Aan de andere kant zul je jezelf veel beter begrijpen dan je je ooit had kunnen voorstellen. De angst zal je hebben verlaten, maar de lessen zullen blijven.

Aan de andere kant:

Je zult weten wat echte kracht is.
Je zult voor jezelf en degenen van wie je houdt hebben gevochten.
Je zult van je leven en je gezin kunnen genieten.
Je zult jezelf vergeven.
Je hebt onvoorstelbare obstakels overwonnen.
Je zult dankbaar zijn voor de kleine dingen.
Je zult genieten van gewoon zijn.
Je zult in staat zijn om anderen te helpen door hun strijd.

OCS is als 's werelds grootste karaktertest en ik beloof je dat je het doorstaat.

Toen ik eindelijk weer van mijn gezin kon genieten :)

Chelsea Elker is moeder van drie prachtige kinderen: Brayden (7), Easton (3) en Ella (1). Ze blijft thuis bij haar kinderen en haar man Joel reist voor zijn werk. Chelsea's wereld draait om hen en ze kan niet gelukkiger zijn nu haar familie 'compleet' is. Zo gelukkig en tevreden als ze nu is, was ze ook een moeder die postpartum OCS, angst en depressie ervoer na de geboorte van haar tweede zoon en nu hoop wil verspreiden naar andere moeders die nog steeds in de loopgraven zitten. Chelsea is er aan de andere kant van deze ziekte sterker uitgekomen en klaar om een ​​verschil te maken en anderen te helpen. Na bijna haar stem te hebben verloren aan deze ziekte, heeft ze haar kracht herwonnen en is ze klaar om anderen hoop te geven!