“Dat moet zo moeilijk zijn”
door Lita Simanis, LCSW
23 november 2015
Als ik een nieuw iemand ontmoet en vertel dat mijn werk zich richt op postpartumdepressie, hoor ik vaak 'dat moet zo moeilijk zijn' of 'zo verdrietig'. Afhankelijk van de omstandigheden zal ik in ieder geval reageren met zoiets als: “Helemaal niet! Ik ontmoet pasgeboren baby's en feliciteer grootouders en zie moeders terwijl ze beter worden en genezen, en dat is pure vreugde.
Als ik de kans krijg om er dieper op in te gaan, zal ik het hebben over de tijden van diep, intens verdriet, zoals wanneer onze gemeenschap een moeder of een kind verliest aan het monster van een perinatale stemmingsstoornis. Of de dagen dat ik tegen de wereld wil schreeuwen "we moeten stoppen met seksueel trauma!" omdat mijn hart zwaar is nadat ik weer een nieuwe moeder heb horen vertellen over haar tragische ervaring met verkrachting of molestering die haar naar mij heeft geleid, omdat ze zich zo angstig voelt en niet verbonden is met het kind dat ze heeft gebaard en waar ze van houdt. Ik zou de enge momenten kunnen delen wanneer een man belt om te zeggen dat "er iets mis is" met zijn vrouw omdat ze nergens op slaat en al 4 dagen niet heeft geslapen. Of de frustratie die ik voel als ik vrouwen ontmoet die jammerlijk zijn onderbehandeld of mishandeld of gewoon niet zijn gehoord toen ze hulp zochten.
Ik deel deze kant van mijn werk om niet de indruk te wekken dat dit werk moeilijk of verdrietig is. Ik deel het om te informeren, te onderwijzen en te versterken. Ik wil dat iedereen begrijpt dat perinatale stemmingsstoornissen echt, eng, gevaarlijk en verdrietig zijn. Hoe komt het dat voor 15% van de vrouwen wat de gelukkigste tijd van hun leven zou moeten zijn, in plaats daarvan de donkerste, meest angstaanjagende en soms meest dodelijke wordt? De wetenschappelijke antwoorden omvatten: hormonale veranderingen, slaapstoornissen, pijn, stress. Begrijpen waarom we op deze manier zijn ontworpen, ontgaat ons en kan een mysterie blijven.
Maar er is veel vreugde voor de gezinnen die de overkant halen en wellness kunnen omarmen. Ik noem perinatale stemmingsstoornissen 'mest'. Ja, mest is kak, en terwijl een ouder door een perinatale stemmingsstoornis ploetert, kan het voelen alsof hij door een septische woestenij waadt. Maar mest laat ook mooie dingen groeien, en ik ben gezegend om elke dag mooie dingen uit deze mest te zien komen. Het wordt officieel "posttraumatische groei" genoemd (geen mest), beschreven als positieve psychologische verandering die voortkomt uit tegenspoed of moeilijkheden. Misschien zijn we daarom zo ontworpen, om de diepten van de duisternis te begrijpen om het licht echt te waarderen, of om iemand anders door de modder te kunnen leiden, of om eindelijk de wonden te helen die te lang open hebben gelegen.
Ik ben alle families waarmee ik heb gewerkt dankbaar dat ik naast hen mag lopen en deel mag uitmaken van hun reis. Deze wandeling is niet moeilijk - het is een van de grootste geschenken die ik ooit heb gekregen.
Lita Simanis, LCSW
Mijn "officiële" bio is HIER, maar de echte deal is dat ik een moeder ben van twee geweldige jongens, 15 en 9 jaar oud. Ik ervoer postpartumangst en opdringerige gedachten nadat mijn eerste was geboren, na een lange en moeilijke bevalling en een verrassende terugkeer naar het ziekenhuis voor onze nieuwe baby minder dan 24 uur na thuiskomst. Mijn man, Marty, mijn ouders en OB-aanbieders waren geweldig en ondersteunend, maar ik wou dat ik destijds van PSI en steungroepen had geweten. Mijn familie is erg betrokken bij de Letse gemeenschap in Chicago en reist graag wanneer we maar kunnen. Ik ben fan van mindfulness, humor en chocolade.