Een Mindful Moment - PSI Blog

Door Devi Natarajan

Internationale blog voor ondersteuning na de bevalling
22 februari 2016

Het was een koude en zonnige oktobermiddag in de Windy City toen mijn man me naar het ziekenhuis reed voor een chirurgische ingreep die alle sporen van mijn twaalf weken durende zwangerschap zou verwijderen.

Eerder die dag waren we met nerveuze opwinding voor een echo gegaan. We zouden voor het eerst het hartje van onze baby horen kloppen. Minuten gingen voorbij terwijl we gretig wachtten om het ritmische 'plof, plof' van onze kleine te horen, onze ogen onbewogen van het scherm dat het kleine beeld vertoonde. Maar het enige geluid dat de stilte verbrak, was het kloppen van mijn eigen hart – zo hard dat het de bezorgde vragen van mijn man overstemde toen de echoscopiste de kamer verliet. Het overstemde de stem van mijn dokter toen ze uitlegde wat er misschien mis was gegaan. Het overstemde alles om me heen, totdat de bittere Chicago-wind me uit mijn verdoving rukte toen ik de kou in stapte.

Toen ik naar mijn auto liep, werd ik me scherp bewust van de doordringende droefheid die mijn hele wezen in bezit had genomen. Het was pure droefheid – onaangetast door gedachten aan schuld, verwijten of spijt. Ik leed onder het verlies van mijn kind. Zelfverwijt, schuldgevoel, schaamte of spijt toevoegen aan dat lijden zou wreed zijn geweest. Door jarenlang mindfulness te beoefenen, had ik geleerd om onvoorwaardelijk van mezelf te houden. Op dat pijnlijke moment wist ik dat ik niets dan vriendelijkheid en zelfcompassie verdiende. Het beoefenen van mindfulness had me ook geleerd om 'naar' de pijn toe te keren, in plaats van 'weg te draaien' in vermijding. Dus liet ik het verdriet door mijn lichaam sijpelen en voelde ik de onuitsprekelijke pijn. Ik was niet klaar om te accepteren wat er was gebeurd, maar ik accepteerde het verdriet. Dat op zich gaf me een diep gevoel van kalmte. Zorgen over hoe mijn dierbaren, die ver weg woonden, het nieuws zouden opnemen, hoe het hartje van mijn vijfjarige zou breken als ze erachter kwam dat ze geen grote zus meer was, en zorgen over mijn vermogen om een ​​leven te onderhouden (sindsdien dit was mijn tweede verlies in acht maanden) begon mijn geest te vertroebelen. Toen ik me realiseerde dat mijn geest me op een gevaarlijk pad van zorgen en piekeren bracht, dwong ik het terug naar het huidige moment, naar de emotionele en fysieke realiteit van wat er met me gebeurde. Piekeren over die dingen zou de toch al pijnlijke ervaring onnodig versterken. Ik was ervan overtuigd dat ik mijn dierbaren zou helpen met hun pijn als ik er klaar voor was. Maar op dat moment kon ik alleen voor mezelf zorgen en dat deed ik.

Uiteindelijk gingen de fysieke littekens weg, maar de emotionele littekens bleven langer hangen. Maar na verloop van tijd vervaagden ze ook. Elke keer als ik terugdenk aan die dag, is er één beeld dat er helder uitspringt. Het is het beeld van mij, op weg naar het ziekenhuis om afscheid te nemen van het kostbare leven dat mijn wereld even had verlicht, opkijkend naar de ongewoon wolkenloze en zonnige oktoberhemel en me eigenlijk dankbaar voelend. Terwijl ik mijn ogen sloot en de zon door het autoraam op mijn gezicht liet schijnen, herinner ik me dat ik het universum zachtjes bedankte voor zo'n mooie dag.

Devi Natarajan heeft een MA in Counseling Psychology van Northwestern University en woont in Chicago, IL met haar man en zes jaar oude dochter. Ze is therapeut en mindfulness-consulent. Devi gebruikt mindfulness in haar persoonlijke leven en in haar werk met cliënten. Ze is gespecialiseerd in de geestelijke gezondheid van kinderen en moeders. www.devinatarajan.com

Postpartum Ondersteuning Internationaal

Voor telefonische ondersteuning en bronnen: 800-944-4773 (Engels en Spaans)

Wekelijkse online ondersteuningsgroepen